اسیر هم نباشیم...

دوست، دوست را کامل میکند_همانگونه که یک نیمه در، نیمه ی دیگر را؛ اما یک نیمه ی در، در نیمه ی دیگر، حل نمی شود، محو نمی شود،نابود نمی شود. این شبیه شدن ها، مساله یی‌ست که باعث می شود، ما غالبا تنها بمانیم...

ما می خواهیم کسی با ما باشد که «ما» نباشد، دستگیرنده ی ما باشد و دستگیرنده اش باشیم، هشدار دهنده ی به ما باشد و هشدار دهنده ی به او باشیم، بیدار کننده ی ما و بیدار کننده اش... رفیقی که تو را دائما تایید میکند یا تحسین، اسیر است نه رفیق.

(برش هایی از کتاب ابوالمشاغل، نادر ابراهیمی)

پ ن:

در انتخاب رفیق به شدت دقت فرمایید

پ ن:

از آنجایی که حتی دو سنگ هم از پی برخورد با هم تاثیراتی را از هم می پذیرند 

به خدا قسم آدم ها نیز از هم تاثیر میپذیرند

پ ن:

ترکیب رفاقت هایتان ان شا الله نا مانوس و جیغ نباشد.