میگویم،نمیگویم،میگویم،نمیگویم، نمیگویم...

یک دو جین مثل قبلن ها حرف و نکته انتقادی دارم
ولی دیگه حس گفتنش نیست
و از اونجایی که گفتنش برای آدم هزینه داره، آدم گاهی به خودش میگه چه کاریه اصلا

و عجیبه از انسان هایی که روی لبه نازک طناب راه میرن در حالی که خدا براشون جاده گذاشته
لبه نازک طناب راه میرن و دعا میکنن که سقوط نکنن، در حالی که راهی امن و امان و فراخ وجود داره
و تعجب از آدم هایی که نمیبینن
و نمیفهمم که راه راه غلطیه در حالی که اگر برگردن به معیار ها، راحت متوجه میشن درست و غلط رو
و تعجب بیشتر از آدمهایی که وفتی برمیگردن به معیار ها و با راه فعلیشون جور در نمیاد، سعی میکنند توجیهش کنند و هوچی گری کنند
و تعجب صد چندان از آدم هایی که وقتی توجیه میکنن از اون طرف امید دارند که خدا میبخشه و اون دنیا میگذره




پ ن:
زندگی هامون رو برای خودمون نگه داریم و تو روخدا با توجیه های رنگارنگ و بی شاخ و دمه دینی و الهی، دینمون رو نفروشیم
پ ن:
نویسنده این وبلاگ هم گناهکاره، نوشتن این سطر ها از گناهانش کم نمیکنه و دلیلی نمیشه چیزی رو که میبینه، نگه! چون اینطوری دیگه واقعا ملعونه