آرزوهای یک مادر...
آرزو بر دلش مانده بود تا با پسرش به کربلا بیاید، او پشت ویلچرش را بگیرد و ببرتش حرم، توی بین الحرمین با هم بنشینند، پسرش دم بگیرد، برایش زیارت عاشورا بخواند، ناحیه بخواند، بعد او را ببرد نجف، مسجد کوفه، سهله، او را ببرد کاظمین اگر شد سامرا
ولی تمام این ها روی کاغذ رویایی بیش نبود
پسر او سالها پیش برای بازگشایی راه همین کربلا جانش را فدا کرده بود.
خسته بود زانو درد امانش را بریده بود. دست به کمر آرام آرام در میان شلوغی جمعیت پشت به حرم سیدالشهدا به اسکانشان باز می گشت.
نا گهان صدا محیط را پر کرد، کاروانی بزرگ نوحه خوان به سمت حرم می آمدند، یک توده پر فشار جمعیت
مادر از شدت صداها سر بر آورد و دست را روی چشمانش سایه بان کرد
چه نوحه غریبی:
اگر کشتن چرا آبت ندادن ...
مرتضی همیشه آخر هیات مسئول خواندن این دم بود.
توده جمعیت همینطور جلو می آمد تا مادر را در خود غرق کند.
حالا مادر روبروی توده جمعیت است و ما از پشت شانه های او جمعیت را میبینیم.
ناگهان میانه جمعیت شکافته میشود.
دست پسری یک چوب بلند است با یک مساحت مستطیل شکل روی آن.
حالا ستون جلویی جمعیت به مادر رسیده
تصویر مرتضی است و گویی کسی به نیابت از او آمده.
حالا مادر میان حلقه سینه زنان کاروان افتاده، بی آنکه اعضای کاروان بدانند او صاحب آن عکس روی چوب است.
مادر به آرزویش رسیده
مرتضی روی چوب مقابل اربابش نوحه میخواند و مادر به سینه میزند...
پ ن:
این مسئله نیابت در اربعین مسئله پر برکت و درست و دقیقی است.
