رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده*...

اینقدری گاهی اینجا سوت و کور میشه
که مثل این پیرمرد های هشتاد ساله میام
در دکونی (وبلاگ) که جنساش حداقل مال ده سال پیش رو باز میکنم
یه چهارپایه میذارم دم درش
و تا بعد از ظهر میشنم به عابرا نگاه میکنم :))
خیلی حس خوبیه








پ ن:
ترجیح میدم اگر به اون سن رسیدم (که ان شا الله نرسم) به جای نشستن توی پارک و حل جدول، دم در دکونم بشینم، یه جورایی اصالت یک مرد حفظ میشه اونطور، یه چیزی تو مایه های شیر شیره اگرچه پیر
پ ن:
*یه شعر از همایون شجریان این روزها زمزمه منه:
رفت آن سوار کولی
با خود تو را نبرده..
کاملش رو دوست داشتید گوش کنید...