دایی بود من نبود...

دایی گویا مداح بود

ظاهر خوبی هم داشت

مادرم میگفت قلم خوبی هم داشت و انشا های مارا هم مینوشت

خط خوبی هم داشت

خوش تیپ بود

بی سر و صدا و مظلوم و دست به خیر

با دل و جرات و جربزه دار

دایی از همرزمان چمران و متولسیان بود

فرمانده اطلاعات و عملیات گیلانغرب

دایی با هیبت بود

دایی مدتی مفقود الاثر بود

دایی وقتی برگشت من چند روزم بود

من کمی به دایی شباهت پیدا کردم

گاهی وقتی از مدرسه برمیگشتم و از چهارچوب در خانه مادربزرگ تو می آمدم

آقاجون روی پای مادرم میزد و میگفت: جعفر اومد و مادرم میگفت: جعفر نیست آقا جون، پدر بزرگ میگفت: میدونم نیست ولی شبیه آقا

پدر بزرگ بزرگ مردی بود، اواخر پارکینسون گرفته بود، پارکینسون بیماری سختی است

طاقچه مادر بزرگ موزه دایمی دایی بود

چند روز پیش دوستی پستی گذاشت در رثای شهدای مداح، برای استقبال از محرم

دایی اولین پست بود

من امروز به برکت آن پست و ایجاد دغدغه اش، وصیت داییی را پیدا کردم

من هیچ چیزم جز کمی از ظاهر به دایی نرفته

من فقط یک بار در دبستان توی کلاس برای معلم و بچه ها مداحی کردم

من صدای خوبی ندارم

من اگر تمام توانم را بگذارم نمیتوانم مثل وصیت دایی بنویسم

وصیت دایی سادست اما بوی نور می دهد

من دایی ندیده ام را دوست دارم

چقدر خوب که نزدیک به محرم دوباره به یادش افتادم

شاید اگر اشکی آمد و دمی گرفتم

امسال ثوابش را با دایی شریک شوم

مداح ها عاشق بساط روضه اند

برای مداح ها محرم بهشت است

دایی امسال پیش اباعبدالله سینه میزند و نوحه میخواند

من هیچ چیزم شبیه دایی نیست...

پ ن:

میزنه قلبم..

داره میاد دوباره باز بوی محرم....

پ ن:

خوشا به حال هممون

دعا کنید مارو هم در این ده روز

پ ن:

این محرم بیشتر به یاد اسیران خاک باشیم، کسایی که حالا خوب فهمیدن محرم چه گنجی بوده..

پ ن:

خیلی حرف زدم..