سندرم خودمانی شدن با اثر...
چهارشنبه, ۲۹ دی ۱۳۹۵، ۱۰:۰۱ ب.ظ
میگویند وقتی فردی در حال خلق اثری هنریست گاهی باید خود را از اثر جدا کند و از بیرون به آن نگاه کند تا بتواند همه چیز را کامل کرده و اجزا را وارسی کند.
اما در این بین بیماریی وجود دارد که فرد انقدر خودش را نزدیک به اثر میبیند که دیگر نمیتواند خودش را از آن جدا کند
با لحظه به لحظه پیش میرود و در هر اثر گویی تکه ای از او جا می ماند.
این واقعا یک بیماری جان کاه است و از حرفه ای گری هم به دور است.
پ ن:
میگفت:
هرچی دست تکون دادم و صدا کردم متوجه نشدی!
گفتم:
تو چه حالتی بودم؟
گفت:
خیره شده بودی، هدفن تو گوشت بود
گفتم:
همین دیگه!
اما در این بین بیماریی وجود دارد که فرد انقدر خودش را نزدیک به اثر میبیند که دیگر نمیتواند خودش را از آن جدا کند
با لحظه به لحظه پیش میرود و در هر اثر گویی تکه ای از او جا می ماند.
این واقعا یک بیماری جان کاه است و از حرفه ای گری هم به دور است.
پ ن:
میگفت:
هرچی دست تکون دادم و صدا کردم متوجه نشدی!
گفتم:
تو چه حالتی بودم؟
گفت:
خیره شده بودی، هدفن تو گوشت بود
گفتم:
همین دیگه!
البته اگه اسمشو گذاشت بیماری
حرفه ای بودن!
چقدر جای فکر داره
آه