میخوام بابا دیکته بگه...

(مادر روبروی تلوزیون نشسته و دختر را صدا میزند تا کتاب را برای نوشتن دیکته پیش او ببرد)

+حنانه...حنانه...بیار کتابت رو مامان دیکته ت را بگم تموم بشه مشقات

_الان میااارم..

(حنانه دوان دوان از اتاقش بیرون می آید و دفتر و کتاب در دست,کنار مبل مادر حاضر میشود و با تکیه به دسته مبل)

_ماااماان..بزاار بابا دیکتمو بگه! تورو خداا

+باز شروع کردی حنانه؟ (صدایش را آرام میکند) بابا نمیتونه دیکته بگه به شما, این صد دفعه!

_آخه چرااا ماماان...

+هیسسس آروم تر بابات میشنوه!

_آخه مامااان..

(پدر که روی کاناپه مشرف به حیاط دراز کشیده و با صدای ضعیف اما کنجکاوی میپرسد)

*چی شده بابا؟؟(سرفه) چی شده خانوم؟

+هیچی مرتضی جان حنانه بدقلقی میکنه دیکتش رو نمی نویسه..

*آره بابا(سرفه سرفه)؟؟

_نه به خداااا بابااا, من میگم که

+هیسس حنانه! چند بار یه حرف رو باید به شما گفت!

*فاطمه چی شده شما(سرفه سرفه) اینجوری صحبت میکنی با بچه؟؟

+هیچی آقا

(یکدفعه فاطمه با لحن اعتراضی و خیلی سریع میگوید)

_من میخوام شما دیکتمو بگید اما مامان خانوم نمیذاره هی میگه هیییسس هییس!

(مادر نگاه عصبانیی به حنانه میکند)

*هم(سرفه)ین؟ خب بیا بگم بابا جون

+نه مرتضی شما نمیتونی آخه..حنانه خدا نکشتت

*خااانوم(سرفههه)..عه بذار بیاد دیکتش رو بنویسه بیا بابا

(حنانه سمت پدر میرود و کتاب را به دستش میدهد, صفحه را باز میکند و خودش آماده نوشتن میشود)

*آماده ای(سرفه سرفه)؟

_بله بابا

(ماسک را روی پیشنانی میگذارد شیر را کمی بیشتر باز میکند)

ریزعلی(سرفه سرفه) خواجوی ده(سرفه سرفه سرفه)قان فداکار..(تکرار حنانه) در یک(سرفه سرفه) شب زمست(سرفه)انی..

(دیکته با هر ضرب و زوری که میشود تمام میشود, موقع تصحیح دیکته به دست مادر, مادر با این متن مواجه میشود, اشک هایش را با آستین پام میکند و دفتر دیکته را پیش مرتضی میبرد)

ریزعلی عححح عح خواجوی ده عحححح عح عحح عححح قان فداکار..در یک عحح عححح شب زمست عحح انی..

بهشت زهرا

یک ماه از93

پ ن:

خدا به خانواده هاشان صبر بدهد...