فردا همون روز هست/نیست...

یادمه
خیلی سال پیش
اون وقتایی که برای اولین بار تجربه کوه رفتن رو لمس میکردم، و وقتی بعد چند دقیقه کوهنوردی کم می آوردم
اون شخصی که با رهبری اون اومده بودیم میگفت: خسته شدی؟؟ تموم شد دیگه، پشت اون پیچه رسیدیم
و بعد اون پیچ رو رد میکردیم ولی راه تموم نمی شد
و باز میگفت: خسته شدی؟ دیگه راهی نمونده! پشت پیچ بعدیه
و بعد حتی بعد اون پیچ هم راه تموم نمی شد
و دست آخر به خودت می اومدی میدیدی که ده ها پیچ رو گذروندی برای مسیری که اتمامی نداشته و یا حداقل تو تهش رو ندیدی و خبر بد اینکه
باید همش رو برگردی!

بعضی روزا
داستان زندگی ما هم همینه
شب
وقت سکوت، وقتی  هجوم افکار امون مون رو میبره
تو خلوت خودمون یک دفعه چیزی ته دلمون میگه
فرداست! فردا همون روزه
و بعد پلکها گرم میشن
صبح یا ظهر و یا حتی بعد از ظهر فردا
وقتی از خواب بلند میشی
میبینی نه
این اون روزی که باید نبود
و باز شب
یک چیزی توی دلت میگه
فرداست! فردا همون روزه
و ...





پ ن:
گاهی وقتها زندگی یعنی یک روز با خورده اتفاقات خوب
بعضی ها میگن باید شکارچی فرصت ها بود
ولی بعضی ها با شکار مخالفن
پ ن:
نقطه ی امید آمیز و روشن این پست اینه
همیشه اون جرقه شب که میگه فردا همون روزه
چیز مقدسیه
مثلا اینکه
با یه بانگ از خواب بلند شه...