گاهی وقتها باید بنویسی.
آن وقتهایی که حس میکنی ساکت ماندن جایز نیست! همان وقتهایی که ننوشتن بی معرفتیست!
باید بنویسی حتی اگر رسالت تو به اندازه ی خواندن، روزانه ی دو نفر باشد!
بله باید بنویسی حتی اگر رسالتت این قدر ناچیز باشد!
گاهی وقتها ادات تشکر مالی است،گاهی وقتها معنوی. گاهی وقتها لسانی است ، گاهی وقتها بصری،گاهی وقتها حسی است وگاهی وقتهاهم نوشتاری است.
صورتهای مختلفی که یک مفهوم را دارند و آن هم تشکر و قدردانی است.
وقتی کاری انجام میشود که مستحق تشکر است، پس نباید این دست و آن دست کرد.
اگر در این روزهایی که گذشت کمی دقت میکردین، میدیدن که همه جا هست!
بعضی ها کاملش را نشان دادند، بعضی ها فیلم سینماییش کردند، بعضی ها بصورت تبلیغ درآوردندش،بعضی ها تیتراژش کردند بعضی ها بنرش کردند، بعضی ها با آن گریه کردند و در کل همه با او حال کردند!
میتوانید بگویید که این حضور پررنگ محصول کم کاری صدا وسیما در حوزه تولید برنامه است،میتواند اینطور باشد! اما من میگویم:
چوچشم تو دل میبرد از گوشه نشینان دنبال تو بودن گنه از جانب ما نیست
وقتی کاری با این عظمت و جلال و شکوه انجام میشود!
وقتی بازیگران با این دقت انتخاب میشوند!
وقتی این قدر در ساختنش وسواس به خرج داده میشود!
وقتی همه عاشق کارشان باشند!
وقتی دل همه را میبرد!
نتیجه اش این می شود که مثل مروارید می درخشد،و آنچنان همه جا را روشن می کند که نمیتوان منکر نورش شد.
درست حدس زدید! مختارنامه به رغم کاستی هایش که به اندازه یک سره سوزن است ، جوری درخشید که حالا شده است یکی از معدود نگینهای انگشتر فیلم و سریال ایران! فیلم و سریالهایی که عمدتاٌ به لعنت خدا نمی ارزد!
و برای این است که با صدای بلند میگویم..
زنده باد مختار!
زنده باد مختار نامه!
زنده باد عوامل سریال!
و از همه مهمتر...
زنده باد آقای کارگردان!
