کاغذ های کوبو...

یک کوه کاغذ و تار کوبو را برای زنده کردن داستان ها و شخصیت هایم میخواستم.

یا حداقل دوستی با کوبو را، داستان از من و اجرا از کوبو.

انیمیشن کوبو البته ژاپنی نیست ولی نوشته ی ژاپن است.

سبک کاریش اگر اشتباه نکنم استاپ موشن و داستانش بسیار کشنده و خوش روایت است.

کوبو را ابتدا در اوج خستگی و بی میلی شروع کردم اما ظرافت ها و پیچ و خم های داستان مرا تا انتهای آن کشید.

کوبو سرشار از تخیل های بی مرز انیمیشن های ژاپنی است.

کوبو داستان پسر بچه ی کوچکی است که پدر بزرگش وقتی به دنیا آمد یک چشم او را از حدقه در می آورد اما مادر کوبو با فراری دادن او مانع از کوری پسرش می شود‌.

پدر بزرگ اما به دنبال نوه اش میگردد تا چشم دیگر او را هم بگیرد تا کوبو بتواند در بهشت همراه با او سرد و خالی از احساسات، زندگی جاودانه داشته باشد.

دیدنش می ارزد...

پ ن:

انیمیشن ها یک سر و گردن بالاتر از فیلم ها

انگار هیچ وقت به دنیا نیامده بودند...

👇(تصویر پایین)

سالی خلبان باتجربه و کار کشته ی یک پرواز مسافربری در آمریکاست.

سالی در روز پرواز مورد نظر سی ثانیه بعد از تیک آف دچار نقص فنی در یکی از موتورهای خود میشود و به ناچار با مهارت تمام بر روی رودخانه شهر مجاور خود در شرایطی اضطراری فرود می آید.

فرود او موفقیت آمیز است و جان تمام سرنشینان هواپیما نجات پیدا میکند.

سالی بین مردم آمریکا و رسانه ها قهرمان میشود اما داستان به اینجا ختم نمی شود.

سالی و کمک خلبانش به دادگاه ها و جلسات کارشناسی طولانی مدتی برده می شوند تا معلوم شود آیا سالی و گروه خلبانی تصمیم درستی گرفته است و اینکه آیا می توانسته در مدت زمان مشخص و شرایط آن اتفاق به جای فرود اضطراری روی دریاچه به باند فرودگاه بازگردد یا خیر.

در نهایت دادگاه با صرف زمان زیاد و جلسات متعدد کارشناسی و با شنیدن دلایل سالی رای به تصمیم درست او میدهد.

👇(تصویر بالا)

در تاریخ دوازده تیر سال هزار و سیصد و شصت و هفت، ناو جنگی آمریکایی با مدرن ترین تجهیزات روز و مجهز به پیشرفته ترین ادوات شناسایی 

دو موشک به پرواز مسافرتی #ir655 شلیک میکند و در پس آن دویصد و نود نفر سرنشین آن کشته و جسد نزدیک به نیمی از آن ها هیچ‌گاه در آب های خلیج فارس پیدا نمی شود.

آمریکایی ها اعلام میکنند که در رادار خود هواپیمای جنگی دیده اند

هیچ گاه عذرخواهی نمی‌کنند 

غرامت مشخص را پرداخت نمی‌کنند

در دادگاه های بین المللی محکوم نمی شوند

به ویلیام راجرز ناخدای ناو #وینسنس مدال افتخار داده می شود

و هیچ کدام از خدمه این ناو تحت پیگرد قانونی قرار نمیگیرند...

#آمریکایی ها ۲۹۰ را کشتند

جوری که انگار

هیچ وقت وجود نداشتند...

پ ن:

بعضی ها هستند که اعتقاد دارند

آمریکایی ها قابل اعتمادند.

پ ن:

یه روزی 

یه جایی

یه وقتی

فاتحه ناوهاتون رو خواهیم خوند

اون روز

اسممون #نادر_مهدوی خواهد بود..

لطفا کمی رسانه...

سال ۲۰۰۶
در خلال جنگ ۳۳ روز اسرائیل علیه حزب الله لبنان
وقتی اسراییلی ها سودای نابودی مقاومت را در سر می پروراندند و از زمین و آسمان حزب الله را بمباران میکردند و آن ها را محاصره کرده بودند
سید حسن نصرالله استراتژی جنگی حزب الله در برابر اسراییل را رونمایی میکند:
مفاجئات : غافلگیری
و بعد در خلال سخرانیی دیگر که در حال پخش شدن در شبکه المنار لبنان است سید حسن نصر الله بعد از چند جمله حماسی از اولین غافل گیری خود در برابر اسراییل رونمایی میکند
در حالی که موقعیت مکانیی را اعلام میکند و بعد تصویر ناوچه اسراییلی ساعر
و بعد انفجار آن در مقابل چشم همگان.
و بعد نصرالله اعلام میکند دیگر هیچ نقطه ای وجود ندارد که حزب الله به آن دسترسی نداشته باشد.
این اتفاق مخاطبان عادی و طرفدار حزب الله را نیز غافلگیر میکند
چه برسد به آن سوی مرزهای مقاومت و اسراییلی ها و دشمنان مقاومت.

مدل بالا یک همنشینی تمام عیار از چند بازوی نقش آفرینی تاکتیکی در میدان جنگ است.
دست دادن جنگ میدانی با جنگ روانی و تبلیغاتی
دست دادن صحیح رسانه و قاب و دوربین و دکوپاژ
با فن بیان و موشک لانچ شده و انفجار ناوچه مذکور
یک فیلم کوتاه زنده و مهیج با سناریویی بی نقص.
یک اقدام تبلیغاتی با تاثیر گذاری عالی و مهار ناشدنی.
تصور کنید
نصرالله اراده میکند
و چند ثانیه بعد موشک بر پیکر ناوچه مذکور مینشیند.
یک جورهایی مثل اجی مجی کردن که به لطف رسانه میسر شده.

قضیه را تا همینجا کات کنید🎬

روزی که از قضیه پاسخ غیورمندان سپاهی به ترقه بازی داعشی ها مطلع شدم
از راه یک پیام چند خطی تلگرامی بود
بعد یک سکوت خبری
باز چند پیام تلگرامی دیگر
بعد یک سکوت خبری دیگر
بعد کلیپ های مردمی پرتاب موشک در کانال های تلگرامی
بعد ادامه خبر در همان کانال ها
و بعد
یعنی بعد از طی کردن تمام این راه
زیر نویس و خبر
و بعدتر ها
تصاویر و گزارش
و بعدتر هایش
تولیدات ویژه و مربوط به این پاسخ

یک جای کار آنقدر میلنگد
که معلوم نیست تقصیر و کم کاری را باید گردن صدا و سیمای عزیز انداخت که گویا تا در برخی مسائل در حال تجربه آموزی است
یا گردن غیورمندان نیروهای مسلح که هنوز خیلی با پدیده ای به نام رسانه انس نگرفته اند و آن را بازویی قدرتمند فرض نکرده اند.
مشکل از هرجایی که باشد
دارد بد فرصت سوزی میکند
فرصت هایی که بعضا
چند سال بعد شاید دوباره تجربه شوند.

رسانه را کمی جدی بگیرید
فقط کمی
خواهش میکنم...

دنیای موشک ها...

+حاج حسن، شنیدی اون پایین میگن دنیای جدید، دنیای موشک ها نیست؟
_جدی نگیر، دل بده به صحنه، ببین چطور داره هوا رو میشکافه میره جلو. دنیا رو من و تو میسازیم اونا فقط زیر کاغذا رو امضا میکنن..

پ ن:

ناز شست سپاه

ناز شست موشک

موشک، این مقتدر مظلوم

هنگامی که چشم هایمان ببیند...

یکی از دوستان گفته بودند که از فیلم های خوب ایرانی معرفی کنم

والا من خیلی معیار خوبی برای شناسایی فیلم خوب و بد نیستم و اساسا حافظه ی خیلی بدی دارم برای آرشیو کردن فیلم ها

ولی امشب که داشتم قسمتی از یک سریال رو میدیدم یاد یکی از فیلم هایی افتادم که دوستش دارم

فیلمی که خیلی سال پیش دیدم، پس بنابراین به صورت جزئیی به یاد نمی یارمش ولی موقعیتی رو تصویر کرده بود که اون موقع خیلی درگیرم کرد و بعد ها به واسطه اتفاقی خیلی اون موقعیت رو به خودم نزدیک دیدم.

(بید مجنون) حکایت مردیه که از 8 سالگی نابیناست ولی بعد چند عمل جراحی بینایی خودش رو به دست میاره. مردی با کمالات و اگر اشتباه نکنم استاد فلسفه یا چیزی شبیه به این.

تو نابینایی با همسرش ازدواج کرده، همسری که بیناست.

زندگی خوب و خوشی دارند اما تا قبل از بینایی شخص اول فیلم.

بینا شدن چشم های مرد اون رو وارد فضایی میکنه که رفته رفته زندگیش رو دچار مشکلاتی میکنه.

و همه این مشکلات ناشی از یک چیزه

دیدن

آدمی که تا دیروز همه چیز رو به صورت قراردادی قبول کرده بود و طبق تصورات ذهنیش جلو میرفت، حالا همه چیز رو میدید و در موقعیت های جدیدی می افتاد.

باقیش رو نمیگم که یک وقت دیدن فیلم براتون بی مزه نشه.

اما فیلم جدا از پوسته ی معمولی و روایت زندگی

میتونه پوسته ی استعاریی هم داشته باشه

به اون جنبش هم دقت کنید.

این فیلم رو به دلیل تجربه خیلی نزدیکی که از موضوع فیلم بعدها پیدا کردم، هیچ وقت فراموش نمیکنم

وحشت این که یک روز چشم باز کنم و همه چیز بریزه بهم

پ ن:

باز تاکید میکنم خیلی سال پیش دیدم، اگر توضیحاتم دقیق نبود یا حتی اشتباه بود و یا اگر کیفیت ساخت فیلم خیلی قوی نبود ببخشید.

پ ن:

فیلم یکم تلخه، خودتون رو آماده کنید :)

پ ن:

به نظرم کلیت فیلم تذکر خوبی به ماست.

شاید مردم...

یک وقت اگر مردم و کسی به سرش زد این نوشته های داستان شکل نیم بند ما را به خروجی برساند

بدانید 

اسم (شاهد غیر عینی) را برایشان می پسندم

گفتم شاید یک وقتی این اتفاق افتاد ولی کسی یادش نبود.

پ ن:

شب قدری التماس دعا

که محتاجیم به دعا 

ای هیچی نوفهمه!

جلوی تلوزیون نشستیم
اخبار بیست و سی:
سوریه همچنان در سر خط تحولات منطقه
+واقعا اخبار ما رو ببین، با شبکه خبر سوریه هیچ فرقی نداره..
اخبار ساعت نه:
درگیری ها در تدمر ادامه داره و ارتش سوریه در آستانه رسیدن به مرز عراق
+بابا بسه دیگه، همش سوریه عراق یمن، جنگ و کشتار، این اخبار جمهوری اسلامی عح عح عح انگار نه انگار این مردم ارامش‌میخوان


اخبار بیست و سی (بعد از حمله به مجلس توسط داعش):
ارتش سوریه هم اکنون به مرز عراق رسیده و این یعنی موجودیت داعش در حال نابودیست.
+ (چشم هایش را گرد کرده و با دقت اخبار را نگاه میکند) ببین ببین تا کجا پیش رفتن، کار داعش تمومه دیگه، یکم دیگه بیان جلو حله


پ ن:
بعضی ها باید سختی سر لوله کلاش رو کاسه سرشون حس کنند، تا بیدار بشن
این بعضی ها رو اذیت نکنید
اینها دیر میفهمن ولی بلاخره میفهمن.
پ ن:
آما
یک سری ها هستند که اصلا نمیفهمند
اینها رو هم اذیت نکنید
دست خودشون نیست.

پ ن:

تیتر با لحن شب های برره

غول بزرگ شونده...

روحانی و منش روحانی

از آن دست منش‌ها و نوع رفتار هایی است

که برای سطح کینه و تفرعن و خشونت و عصبانیت، هیچ سقفی قائل نیست. 

هر بار که از پس چالشی پیروز بیرون بیاید عصبی تر، متهاجم تر و قلدر تر میشود. 

حالا بعد از پیروزی (به هر قیمت) در انتخابات ریاست جمهوری اخیر 

نوبت تسویه حساب با افرادی است که به پوششی شدن برای او نه گفته اند.

روحانی رسما دیکتاتوری کوچک مطلقی را در گستره ریاست جمهوری خود فراهم کرده و روز به روز گسترشش میدهد.

دیکتاتوری که در آن وزیرانش رعایا را با زبانشان مشت مال میدهد و هر منتقدی را در دم خفه میکنند.

حسن روحانی بعد از هر پیروزی، به مثابه غول های فیلم های فانتزی بزرگ تر و خشمگین تر میشود. 

تنها راه مقابله با او

ایستادن در مقابل اوست.

البته این ایستادن 

به معنای ایستادن در مقابل جمهوریت نیست

بلکه به نوعی ایستادن در مقابل موانع جمهوریت و دموکراسی است.

دهت شروع شده مربی...

هنوز هم موسیقی متن آژانس شیشه ای هربار که بهش گوش میدم، یه بغض بزرگ میزاره تو گلو و سینم..

حاج کاظم رو اونقدر میفهمم که میتونم با دیالوگ هایی که سلحشور بهش میگه، فشار قلب بگیرم

این روزها

و کلا این دروه

وقت خوبیه تا دوباره آژانس رو ببینید

مخصوصا

قسمت گفتگو های سلحشور (کیانیان) با حاج کاظم (پرستویی)

پ ن:

ای کاش عقده های این دل میشد تصویر بشه...

اتفاقات نیفتادنی...

به نظر من

توی زندگی

دو دسته اتفاق وجود داره

اتفاقاتی که انتظارش رو میکشی

و اتفاقاتی که حتی تصور به وقوع پیوستنش رو هم نداری

رفتن امام اتفاقی بود

که خیلی ها حتی در محالات ذهنشون هم تصورش رو نداشتند 

کی میتونه حال اون رزمنده ای رو درک کنه

که چند سال تو خط جنگید در فراق امام

و با این آرزو که یک بار برمیگرده و میره جماران امام رو میبینه 

اما وقتی با ولیچر برگشت

سهمش از ملاقات با امام

دیدن یه تیکه سفیدی بود که رو دست مردم اینور و اونور میره...

کی میتونه حال اون پسر بچه ی شهیدی رو بفهمه که بعد پدرش تمام دنیاش شده بود امام 

و حالا امامش روی دست مردم میرفت..

کی میتونه حال اون پیرزن کپر نشینی رو بفهمه که تمام درآمد حصیر بافی سالش رو گذاشته بود کنار تا بیاد تهران و امام رو ببینه

و حالا امامش رو دست مردم میرفت .

خیلی هامون آرزو میکردیم که بعد امام تو دنیا نمونیم و بمیریم

ولی امام رفت و ما موندیم و تازه فهمیدم که چقدر جون سختیم...

بعضی اتفاقات حتی تصور به وقوع پیوست نشون هم به ذهن نمیشینه

امیدوارم خدا دیگه هیچ وقت این دست اتفاقات رو به سر ما نیاره

#اللهم_احفظ_قائدنا_خامنه_ای 

پ ن:

امام رو از وصیت نامش بشناسید

نه از ارث برانش

امام رو صحیفش بشناسید 

نه صفحه اینستاگرام خانوادش

پ ن:

عکس از اریک بووت